Καλλιεργώντας τον Ανδρισμό, Μέρος 1- Ο Άνδρας Βρέφος
Η εποχή του άνδρα-βρέφους
Πολλοί ψυχολόγοι έχουν ονομάσει την εποχή στην οποία ζούμε “την εποχή του άνδρα-βρέφους”. Όσο κι αν φωνάζει, όσο κι αν επιδεικνύει τα πλούτη του, τις σεξουαλικές του επιτυχίες, την ανέμελη ζωή που ζει, ή ακόμα και την ιδεολογία την οποία τυφλά ακολουθεί, ο άνδρας-βρέφος, ο αδύναμος άντρας, είναι αυτός που επαναπαύεται στα ελαττώματά του. Πολλές φορές τους δίνει ανδροπρεπή χαρακτήρα, αλλά δεν είναι διατεθειμένος να προσπαθήσει για κάτι καλύτερο, επειδή απλά φοβάται να αντιμετωπίσει τα συναισθήματά του αν τα πράγματα πάνε στραβά. Ένα φοβισμένο μικρό αγόρι δηλαδή που νομίζει οτι είναι άντρας.
Αυτό είναι το πρώτα απο μια σειρά των 3 μέρη, μέσα απο την οποία θα προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε μαζί έναν οδηγό για το πώς μπορούμε εμείς οι άντρες να ξεπεράσουμε αυτή την ψυχολογία του μικρού αγοριού και να κάνουμε κτήμα μας τις ιδέες αλλά και τα πλεονεκτήματα του ανδρισμού.
Θα το κάνουμε αυτό ψάχνοντας πέρα από τη σύγχρονη δυτική κουλτούρα. Κι αυτό γιατί οι δυτικές κοινωνίες του σήμερα κατακλύζονται από ψευτοφεμινιστικές ιδέες που θεωρούν κάθε μορφή αρρενωπότητας ως τοξική. Θα προσπαθήσουμε λοιπόν να προσεγγίζουμε το θέμα του ανδρισμού από μια ανθρωπολογική άποψη. Θα εξετάσουμε δηλαδή τι απαντήσεις έχουν δώσει διαφορετικοί πολιτισμοί ανα τους αιώνες και ανα τον κόσμο σχετικά με το ερώτημα «τι σημαίνει να είσαι άντρας;».
Σκοπός μας είναι να βρούμε ποιά χαρακτηριστικά, αρετές και συμπεριφορές είναι απαραίτητες για τον ανδρισμό. Έτσι λοιπόν θα φτιάξουμε μαζί έναν «χάρτη ανδρισμού» που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να ξεπεράσουμε την ψυχολογία του μικρού αγοριού και να ζήσουμε μια ζωή με τα προνόμια που μπορεί να μας δώσει ο ανδρισμός.
«Στην παρούσα κρίση αρρενωπότητας δεν χρειαζόμαστε, όπως λένε πολλοί, λιγότερη ανδρική δύναμη. Χρειαζόμαστε περισσότερη. Χρειαζόμαστε όμως περισσότερη δύναμη του ώριμου αρσενικού. Χρειαζόμαστε περισσότερη Ανδρική ψυχολογία. Πρέπει να αναπτύξουμε μια αίσθηση ηρεμίας σχετικά με την αρσενική δύναμη, ώστε να μην χρειάζεται να επιδεικνύουμε ψευτοανδρισμό με το να θέλουμε να κυριαρχήσουμε τους άλλους».
Robert Moore και Douglas Gillette, Βασιλιάς, Πολεμιστής, Μάγος, Εραστής
Η διαφορά μεταξύ βιολογικού αρσενικού και ανδρισμού
Ξεκινώντας λοιπόν, πρέπει να κάνουμε μια διάκριση μεταξύ βιολογικού αρσενικού και ανδρισμού. Σχεδόν όλοι οι πολιτισμοί σε όλο τον κόσμο αναγνωρίζουν ότι ένας άνδρας είναι βιολογικό αρσενικό λόγω του ότι γεννιέται με ανδρικά αναπαραγωγικά όργανα. Η ανδρική ηλικία, από την άλλη πλευρά, δεν ορίζεται μόνο από την παρουσία φυσικών χαρακτηριστικών. Πρέπει να επιτευχθεί. Είναι κάτι που κερδίζεις. Με άλλα λόγια, τον άντρα δεν τον κάνουν τα μπαλάκια του.
Η φυλή Meskwaki, μια φυλή Ινδιάνων της Αϊόβα αποκαλεί την επίτευξη του ανδρισμού «το μεγάλο αδύνατο», το οποίο μόνο λίγοι κι άριστοι μπορούν να πετύχουν. Σε αντίθεση με το βιολογικό φύλλο, ο ανδρισμός δεν είναι δεδομένο αλλά ένα έπαθλο που πρέπει να κερδίσεις.
Όπως έγραψε ο Αμερικανός συγγραφέας του 20ου αιώνα, Νόρμαν Μέιλερ:
Κανείς δεν γεννήθηκε άντρας. Κέρδισες τον ανδρισμό με την προϋπόθεση ότι είσαι αρκετά καλός, αρκετά τολμηρός.
Νόρμαν Μέιλερ
Ή όπως εξηγεί ο David Gilmore:
“Υπάρχει μια αντίληψη που τη συναντούμε ανά τον κόσμο. Οτι ο πραγματικός ανδρισμός είναι διαφορετικός από τον βιολογικό ανδρισμό. Οτι δηλαδή δεν είναι μια φυσική κατάσταση που προκύπτει αυθόρμητα μέσω της βιολογικής ωρίμανσης, αλλά είναι τεχνητή, θα λέγαμε, κατάσταση που τα αγόρια πρέπει να πετύχουν, πρέπει να κερδίσουν με τη συμπεριφορά τους.”
Για να καταλάβουμε γιατί είναι παγκοσμίως αποδεκτό ότι οι πραγματικοί άντρες δεν γεννιούνται, αλλά γίνονται, θα πρέπει να εξετάσουμε τι θεωρείται ανα τους διάφορους πολιτισμούς η μεγαλύτερη απειλή για τον ανδρισμό: Κι αυτό είναι η ψυχολογική υποχώρηση.
Η μεγαλύτερη απειλή για τον ανδρισμό
Ας καταλάβουμε καλύτερα λοιπόν τι είναι αυτή η ψυχολογική υποχώρηση. Σε αντίθεση με άλλα ζώα που υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο με κάποια ορισμένη αυτονομία, στα πρώτα χρόνια της ζωής ενός ανθρώπου εξαρτόμαστε βιολογικά από τη μητέρα. Ακριβώς όπως το έμβρυο τρέφεται σωματικά απο μητέρα πριν από τη γέννηση, μπορούμε να πούμε οτι έτσι και κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής το βρέφος καθορίζεται ψυχολογικά «μέσα» απο τη μητέρα. Από την οπτική γωνία του βρέφους, η μητέρα εμφανίζεται συμβολικά ως η Μεγάλη Μητέρα – η φύση. Είναι ο κόσμος του παιδιού και ο ψυχολογικός πάροχος της αγάπης, της ασφάλειας, της ζεστασιάς, της προστασίας. Και σωματικά είναι ο πάροχος του θρεπτικού μαστού.
Μετά τον πρώτο χρόνο της ζωής του το παιδί μπαίνει στο στάδιο που η Μάργκαρετ Μάλερ ονόμασε «χωρισμό-ατομίκευση». Το βρέφος αρχίζει δηλαδή να συνειδητοποιεί σιγά σιγά τον εαυτό του ως ξεχωριστό από τη μητέρα. Σε συνδυασμό με το οτι το παιδί αρχίζει να κινείται μόνο του, να προχωρά, να αγγίζει, να εξερευνεί μόνο του τον κόσμο δηλαδή, μπαίνει σε ένα νέο στάδιο στο οποίο το παιδί αναπτύσσει την αυτονομία και την ταυτότητά του. Σε αυτό λοιπόν το στάδιο τόσο τα κορίτσια όσο και τα αγόρια βιώνουν αρκετές δυσκολίες. Είναι ένα στάδιο όμως που είναι ιδιαίτερα δύσκολο για τα αγόρια. Κι αυτό για τον εξής λόγο. Διότι στο προηγούμενο στάδιο που το βρέφος καθορίζεται ψυχολογικά απο τη μητέρα, ένα κορίτσι βρίσκει διάφορα πράγματα που θα του χρησιμεύσουν στον καθορισμό της δικής του γυναικείας ταυτότητας. Το αγόρι όμως, για να αποκτήσει μια αρσενική ταυτότητα, πρέπει να ακυρώσει τελείως την ταύτισή του με τη μητέρα και τον γυναικείο κόσμο για να μπει στον κόσμο των ανδρών.
«Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει το αγόρι σε αυτό το σημείο είναι να ξεπεράσει την προηγούμενη αίσθηση ενότητας με τη μητέρα προκειμένου να επιτύχει μια ανεξάρτητη αρσενική ταυτότητα. Το κορίτσι δεν βιώνει αυτό το πρόβλημα τόσο έντονα. Γιατί η θηλυκότητά της ενισχύεται από την αρχική ψυχολογική ένωση της με τη μητέρα της, από την ταύτιση μαζί της που προηγείται της ταυτότητας του εαυτού της και που κορυφώνεται με τη δική της μητρότητα. Στις περισσότερες κοινωνίες, η αίσθηση του εαυτού του μικρού αγοριού ως ανεξάρτητου, πρέπει να περιλαμβάνει μια αίσθηση του εαυτού ως διαφορετική από τη μητέρα του. Ξεχωριστή από αυτήν τόσο ως προς την ταυτότητα του εγώ όσο και στον κοινωνικό ρόλο. Έτσι, για το αγόρι το καθήκον του διαχωρισμού και της εξατομίκευσης φέρει ένα επιπλέον βάρος και κίνδυνο».
David Gilmore, Manhood in the Making
Σε όλη την ιστορία, και σε παμπολλές κουλτούρες, οι τελετές μύησης βοηθούσαν τα αγόρια στη διαδικασία του χωρισμού-εξατομίκευσης. Μέσα από δοκιμές, και δοκιμές που επιβλέπονταν από άντρες, το αγόρι έπρεπε να «πεθάνει» ώστε να «ξαναγεννηθεί» ως άντρας.
«Η θηλυκότητα ξεδιπλώνεται φυσικά, ενώ η αρρενωπότητα πρέπει να επιτευχθεί. Κι εδώ είναι που μπαίνει η λατρεία της ανδρικής τελετουργίας».
Γκίλμπερτ Χερντ, Rituals of Manhood
Αλλά στη σύγχρονη Δύση, τα ανδρικά πρότυπα τα οποία θα ήταν ικανά να μυήσουν ένα αγόρι στην ανδρική ηλικία είναι ελάχιστα. Πολλοί άνδρες μπαίνουν στην ενηλικίωση χωρίς να έχουν εγκαταλείψει την ψυχολογική μήτρα της μητέρας. Λόγω του ότι δεν διδάσκονται πώς να αγκαλιάζουν τον αγώνα της ζωής, να αγκαλιάζουν τα ζόρια δηλαδή, πως να γίνονται αυτοδύναμοι και να συμμετέχουν σε αυτή τη συνεχόμενη διαδικασία του να είσαι ισχυρός άντρας, πολλοί άντρες πέφτουν σε έναν ψυχολογικό λήθαργο. Κι αυτός ο λήθαργος έρχεται απο την έλλειψη υψηλών στόχων. Κι όταν δεν έχουμε ψηλούς στόχους, καταλαμβανόμαστε α πο μια επιθυμία να αποφύγουμε την πραγματικότητα και να ξεφύγουμε από τον κίνδυνο αναζητώντας παρηγοριά στο πλευρό της μητέρας, θα λέγαμε. Υποκύπτουμε σε αυτό που ο Thomas Gregor στη μελέτη του για τη φυλή Mehinaku της Βραζιλίας ανέφερε ως την επιθυμία να
«…πάρουν το μονοπάτι της επιστροφής στη συγχώνευση με τη μητέρα και τις απολαύσεις της βρεφικής ηλικίας».
Thomas Gregor, The Mehinaku: The Drama of Daily Life in a Brazilian Indian Village
Με άλλα λόγια, κυριεύονται από αυτό ο Καρλ Γιουνγκ ονόμασε…
«…το πνεύμα της οπισθοδρόμησης, που μας απειλεί με τη δέσμευση στη μητέρα και με την εξαφάνιση του ατόμου στο ασυνείδητο».
Carl Jung, Σύμβολα Μεταμόρφωσης
Όταν υποκύπτουμε λοιπόν σε αυτό το πνεύμα της οπισθοδρόμησης, υιοθετούμε τρόπους ζωής αντίθετους με τον ανδρισμό. Ένας τέτοιος τρόπος ζωής για τον οποίο προειδοποίησε επανειλημμένα ο Γιουνγκ είναι αυτός στον οποίο αναφέρεται ως ο “αιμομικτικός γάμος” με τη μητέρα, και το λέει αλληγορικά βέβαια κι εννοεί αυτό για το οποίο μιλήσαμε πριν. Δηλαδή όταν κάποιος παραμένει στην ψυχολογική μήτρα θα λέγαμε της μητέρας ,σε αυτή δηλαδή την ψυχολογική ταύτιση που είπαμε οτι έχουμε όταν είμαστε βρέφη, μέχρι τα βαθιά γεράματα.
«Αν αυτή η κατάσταση γίνει πραγματικότητα, τότε έχεις μπροστά σου έναν άντρας που ζει οπισθοδρομικά. Αναζητά την παιδική του ηλικία και τη μητέρα του με το να θέλει να φύγει μακριά από έναν κόσμο που νομίζει οτι δεν είναι ικανός να τον καταλάβει. Συχνά δίπλα του θα δεις μια μητέρα που δεν δείχνει την παραμικρή ανησυχία ότι ο μικρός της γιος κάποια στιγμή πρέπει να γίνει άντρας, και που ακούραστα και με αυτοθυσίες τον προστατεύει και τον απομακρύνει απο οτιδήποτε θα μπορούσε να τον μεγαλώσει. Βλέπεις δηλαδή τη μυστική συνωμοσία μεταξύ μητέρας και γιου και πώς η καθεμία βοηθάει την άλλη να προδώσει την ίδια ζωή».
Carl Jung, Aion
Βασικά νομίζω οτι εδώ ο Γιούνγκ περιγράφει, εν αγνοία του μάλλον, την καρικατούρα της Ελληνίδας μάνας που όλοι αναγνωρίζουμε. Έγραφα αυτό το σενάριο και σκεφτόμουν πως γίνεται τόσες πολλές γυναίκες να μεγαλώνουν γιούς που δε θα τους ήθελαν για συζύγους. Γιατί το έχω δει πολλές φορές να γίνεται γύρω μου.
Αυτοί λοιπόν οι άντρες που υποκύπτουν σε αυτή την οπισθοδρόμηση, προσπαθούν να βρούν τον ανδρισμό τους μέσα απο αυτό που ο ψυχολόγος Rollo May ονόμασε «το μύθο των αρσενικών στον 20ό αιώνα».
«Ο μύθος των αρσενικών στον 20ό αιώνα είναι το πρότυπο ζωής ενός άνδρα που χαρακτηρίζεται από δύο επιθυμίες. Η μία επιθυμία είναι να τον θαυμάζουν οι γυναίκες και η άλλη επιθυμία είναι να τον φροντίζουν οι ίδιες γυναίκες. Η πρώτη επιθυμία οδηγεί σε ένα ψευτοαντριλίκι. Κάνει τον άνδρα να καυχιέται, να κάνει το μάγκα και να θέλει να επιβληθεί. Αλλά όλη αυτή η φαινομενική δύναμη είναι στην υπηρεσία της ευχαρίστησης της γυναίκας, της εικονικής Βασίλισσας, προκειμένου να ικανοποιηθεί η δεύτερη επιθυμία. Η επιθυμία του να τον φροντίσει. Αυτές οι δύο επιθυμίες είναι αντιφατικές. Η γυναίκα είναι αυτή που έχει την τελική κρίση και, αντίστοιχα, την εξουσία πάνω του. Ανεξάρτητα από το πόσο φαίνεται να είναι ο μάγκας με τις διάφορες γυναίκες γύρω του, στην πραγματικότητα είναι σκλάβος που υπηρετεί τη βασίλισσα. Η αυτοεκτίμησή του και η εικόνα του για τον εαυτό του εξαρτώνται από το χαμόγελο της, την έγκριση της».
Rollo May, The Cry for Myth
Το πνεύμα αυτής της έννοιας της οπισθοδρόμησης μπορεί επίσης να οδηγήσει και σε έναν τρόπο ζωής που δεν επικεντρώνεται στην ψυχολογική εξάρτηση από μια γυναίκα που μόλις περιγράψαμε αλλά είναι εξ ίσου επιβλαβής
Όπως υποστηρίζει ο Erich Neumann στο βιβλίο του Ο Φόβος του Θυλικού, “το να αποφεύγει κάποιος την πάλη με τη ζωή προκαλεί όχι μόνο τυπικές αγχώδεις νευρώσεις και φοβίες, αλλά προκαλεί ακόμα κι εθισμούς. Κι, εάν το εγώ βυθιστεί τελείως σε αυτή την οπισθοδρόμιση τότε το άτομο γίνεται ψυχωτικό”. -Erich Neumann, Ο φόβος του θηλυκού
Πρόσφατα έκανα ένα βίντεο για τον Εθισμό που αναφέρομαι στο πως κάποιες αντιλήψεις, το παιδικό τραύμα και σύγχρονη κοινωνία οδηγούν στον εθισμό. Κάνε κλικ εδώ για να το δεις.
Πως να προχωρήσουμε προς τον ανδρισμό?
Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε για να απαλλαγούμε από αυτό πνεύμα της οπισθοδρόμησης και να προχωρήσουμε προς τον ανδρισμό? Μόνο ένα πράγμα μπορεί να μας προφυλάξει κι αυτό είναι να καλλιεργήσουμε μια ηρωική στάση προς τη ζωή. Αυτή την ηρωική στάση για την οποία μιλάω την έχουμε δει σε αμέτρητους μύθους απο την αρχαιότητα.
Ένας από τους πιο αξιοσημείωτους είναι η γερμανική ιστορία του Tannhauser και της Αφροδίτης. Σε αυτόν τον μύθο λοιπόν, ο ιππότης Tannhauser πλησιάζει η όμορφη Θεά Αφροδίτη, η οποία του ζητά να έρθει μαζί της στο βουνό Venusberg και του υπόσχεται ότι αν πάει μαζί της, κάθε επιθυμία του θα πραγματοποιηθεί από αυτήν και τις συνοδούς της, τις Ναϊάδες και τις Σειρήνες. Ο Tannhauser δέχεται την προσφορά της και παραμένει σε αυτόν τον παραδεισένιο γυναικείο κόσμο για ένα χρόνο, αλλά σύντομα κουράζεται κι έρχεται σε μια έντονη ηθική σύγκρουση. Να παραμείνει στο Venusberg όπου εκπληρώνεται κάθε επιθυμία του για ευχαρίστηση; Ή μήπως να απαρνηθεί αυτή την παθητική ζωή γεμάτη πειρασμούς κι εθισμούς και να αγκαλιάσει ξανά τον ουσιαστικό αγώνα στον κόσμο; Μετά από επίπονες σκέψεις, ο Tannhauser αποφασίζει να φύγει από το Venusberg.
«Πρέπει να επιστρέψω στον κόσμο των ανδρών. Είμαι έτοιμος για μάχη. Έτοιμος ακόμα και για θάνατο κι ανυπαρξία».
Tannhauser
Το ίδιο ακριβώς βλέπουμε κι αιώνες πιο πριν με τον Οδυσσέα. Όταν ο Οδυσσέας ναυαγεί στο νησί της Καλυψούς, αυτή τον βρίσκει και τον φροντίζει. Μέσα απ το κείμενο του Ομήρου, ο Οδυσσέας φαίνεται να παραμένει εκεί μια αιωνιότητα. Κι αυτό γιατί όλες οι μέρες είναι ίδιες, γεμάτες φροντίδα, στοργή, έρωτα, φαγητό, ποτό, κι ό,τι άλλο θελήσει ο Οδυσσέας. Ο χρόνος μοιάζει να χάνεται και η Καλυψώ δεν του χαλάει χατίρι. Μετά απο χρόνια ο Δίας αποφασίζει οτι η Καλυψώ πρέπει να αφήσει τον Οδυσσέα να φύγει αλλά η Καλυψώ έχει άλλα σχέδια. Βάζει ένα δίλλημα στον Οδυσσέα, του λέει οτι μπορεί να φύγει και να ζήσει τη θνητή ζωή του ή να μείνει μαζί της για πάντα και να τον κάνει αθάνατο. Αλλά ο Οδυσσέας ξέρει οτι το να μείνει μαζί της σημαίνει και κάτι ακόμα. Να ξεχάσει το ταξίδι του για την Ιθάκη.
Αλλά τι είναι ο Οδυσσέας χωρίς το ταξίδι προς την Ιθάκη του? Και τι είναι η Ιθάκη για τον καθένα μας? Θα μπορούσαμε να πούμε οτι η Ιθάκη είναι αυτός ο ανώτερος στόχος ζωής που πρέπει εμείς οι άντρες να έχουμε. Και βλέπεις την Καλυψώ να δρα σαν την καρικατούρα της Ελληνίδας μάνας που λέγαμε πριν. Του λέει δηλαδή “Θα σε φροντίζω, θα σε ποτίζω, δε θα χρειαστεί να ανησυχείς για τίποτα αγόρι μου, αλλά θα μείνεις εδώ μαζί μου”.
Κι ο Οδυσσέας απαντάει στην Καλυψώ οτι θα φύγει. Λέει οτι ο μόνος του πόθος του είναι να εκπληρώσει ζωή του, οτι ποθεί ακόμα και το θάνατο προς αυτό το σκοπό.
Βλέπουμε λοιπόν και στις δυο περιπτώσεις έναν άντρα να έχει κατακτήσει την πιο πρωτόγονη αρχή της ηδονής – τον πειρασμό δηλαδή να χαθεί στην αγκαλιά μιας παντοδύναμης γυναίκας. Να αποσυρθεί σε ένα προστατευτικό περιβάλλον ευχαρίστησης κι ασφάλειας σαν κι αυτό που προσφέρει η μήτρα της μητέρας.
Η θυσία της μητέρας για τον ανδρισμό του γιού της
Νιώθω οτι υποβιβάσαμε αρκετά την καρικατούρα της Ελληνίδας μάνας, οπότε ας πούμε και δυο λόγια για την υπέρτατη θυσία της μητέρας ως προς τον ανδρισμό. Γιατί η μητέρα είναι αυτή που γεννάει το αγόρι αλλά κι αυτή που έχει πραγματική δύναμη στο να το κάνει άνδρα. Και υπάρχει ένας μόνο τρόπος να το κάνει αυτό. Κι αυτός είναι να αποτύχει ως μητέρα. Αλλά τι εννοώ με αυτό. Ο Φρόυντ είπε οτι ο ρόλος της καλής μητέρας είναι να αποτύχει. Δηλαδή να σταματήσει να παρέχει όλες τις ανέσεις που προστατεύουν τα παιδία απο την ανάγκη τους για περιπέτεια. Κι αυτό το βλέπουμε έντονα στο γλυπτό του Μιχαήλ Αγγέλου, Πιέτα. Που η μάνα Μαρία κρατάει το σώμα του γιού της Ιησού. Ένα ταλαιπωρημένο και καταρρακωμένο νεκρό σώμα και το δείχνει στον κόσμο. Αυτή είναι η θυσία της μητέρας. Να επιτρέψει να συμβεί αυτό ακριβώς. Να πει δηλαδή, πήγαινε παιδί μου, μη φοβάσαι. Ναι, είναι επικίνδυνα εκεί έξω, αλλά είναι πιο επικίνδυνα να μείνεις εδώ μαζί μου. Μπορεί να χάσεις το σώμα σου εκεί έξω, αλλά αν μείνεις εδώ θα χάσεις την ψυχή σου. Η επιτυχία της δηλαδή είναι η ίδια η αποτυχία της. Η πραγματική της θυσία για το γιο της είναι η οικειοθελής αποτυχία της. Κι αυτό είναι τρομερά δύσκολο για μια μάνα να το δεχτεί.
Αλλά ο σκοπός μας εδώ είναι να εξετάσουμε τι είναι αυτή η ηρωική στάση προς τη ζωή. Στο επόμενο βίντεο αυτής της σειράς λοιπόν θα δούμε τι ακριβώς είναι αυτή η ηρωική στάση και πώς μπορούμε να την καλλιεργήσουμε ώστε να ξεφύγουμε απο το πνεύμα της οπισθοδρόμισης.
Θα αναλύσουμε πώς πολιτισμοί απ’ όλο τον κόσμο αντιλαμβάνονται τον ανδρισμό και θα φτιάξουμε μαζί έναν «χάρτη ηρωικού ανδρισμού» που θα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε στην προσπάθειά μας να ωριμάσουμε και να ξεπεράσουμε τα όρια της ψυχολογίας του άνδρα-βρέφους.
Θα δούμε επίσης γιατί αυτό που ισχυρίζονται οι ψευτοφεμινιστές, ότι η αρρενωπότητα είναι τοξική δηλαδή, δεν είναι μόνο άτοπο, αλλά κι επικίνδυνο για ολόκληρη την κοινωνία.
Ο ανδρισμός δεν είναι ένα εργαλείο καταπίεσης. Είναι ένα διαπολιτιστικό κατασκεύασμα που σκοπός του είναι να μετατρέψει τα αγόρια σε άνδρες ικανούς να υποστηρίξουν την ασφάλεια και την ευημερία μιας κοινωνίας. Όταν τα ιδανικά του ανδρισμού χάνονται ή διαστρεβλώνονται, μια κοινωνία είναι πιο εύκολο να καταρρεύσει ή να πέσει στα χέρια εσωτερικών κι εξωτερικών απειλών.
Όπως μας λέει ο David Gilmore:
«Οι πραγματικοί άνδρες είναι αυτοί που μπορούν να δαμάσουν τη φύση τους για να ξαναδημιουργήσουν και να ενισχύσουν τις βασικές συγγενικές μονάδες της κοινωνίας τους. Δηλαδή να επανεφεύρουν και να διαιωνίσουν την κοινωνική τάξη με το να δημιουργήσουν κάτι με αξία από το τίποτα. Ο ανδρισμός είναι ένα είδος ανδρικής τεκνοποίησης. Η ηρωική ιδιότητα του άνδρα, έγκειται στο να είναι κύριος του εαυτού του και στην πειθαρχία του, στην παραγωγική του αυτονομία, με μια λέξη - στην απόλυτη αυτοδυναμία του».
David Gilmore, Manhood in the Making
Διάβασε τη συνέχεια εδώ