Η Ταινία Μπάρμπι Και Η Κρίση Ανδρισμού
Σε αυτό το βίντεο, θα δούμε πώς η ταινία Barbie θα μπορούσε να θεωρηθεί η πιο ανδρική ταινία που κυκλοφόρησε ποτέ. Ξέχνα λοιπόν το James Bond, το Ρόκυ και τον John McClane. Και πριν αρχίσεις να σκέφτεσαι ότι αυτό που λέω δε στέκει , δες τη συνέχεια και θα αναλύσουμε το πώς η Barbie προβάλλει την ψυχολογία του "άντρα-βρέφους" και πώς αυτό ευθύνεται για την κρίση της αρρενωπότητας που βλέπουμε να εξαπλώνεται σε παγκοσμιο επίπεδο. Με άλλα λόγια, η Barbie μας καλεί να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να σκεφτούμε το πόσο κύριοι του εαυτού μας είμαστε..
Η πρώτη σκηνή της ταινίας τα λέει όλα. Ο Κεν δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την Μπάρμπι. Χωρίς την έγκρισή της και χωρίς την ανταπόκρισή της. Και αμέσως πέφτει στην αγκαλιά της σαν πληγωμένο παιδί που χρειάζεται προσοχή.
Αυτή η εισαγωγική σκηνή μας δείχνει ήδη πολλά, αλλά θα χωρίσουμε την ταινία σε 4 κατηγορίες για να αναλύσουμε την παθολογία της αρρενωπότητας του σήμερα.
Πριν βουτήξουμε στα βαθιά, να θυμάσαι ότι αυτό το βίντεο δεν μιλάει για τον φεμινισμό. Και αυτό γιατί παρά το γεγονός ότι η Mattel έχει λανσάρει κούκλες Barbie με διαφορετικούς σωματότυπους ως απάντηση στις αντιδράσεις για το κορμί της Barbie, παρά το γεγονός ότι έχει λανσάρει κούκλες Barbie γιατρούς για να προωθήσει την ισότητα των γυναικών στον τομέα STEM, παρά το γεγονός ότι έχει λανσάρει μια σειρά από δυναμικές γυναίκες Barbie, όπως η Maya Angelou, η Helen Keller και η Frida Kahlo - ναι, φαντάσου την Frida Kahlo, ως κομμουνίστρια και αντικαπιταλιστρια που ήταν, να έβλεπε τον εαυτό της ως μια κούκλα Barbie - παρόλα αυτά, η νέα ταινία Barbie καταφέρνει να εμπορευματοποιήσει το φεμινισμό μέσω του μάρκετινγκ της Mattel, με αποτέλεσμα μια, επιφανειακή εκδοχή του τι αντιπροσωπεύει το φεμινιστικό κίνημα. Αλλά σήμερα δεν θα μιλήσουμε γι' αυτό.
Στην πραγματικότητα, αυτό το βίντεο δεν αφορά καθόλου την Barbie. Αυτό το βίντεο αφορά τον Κεν.Αυτό το ανεγκέφαλο αρσενικό που νομίζει ότι είναι άντρας.
ΚΕΦΆΛΑΙΟ 1 - Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΊΝΑΙ Η ΦΥΣΗ
Για να καταλάβουμε την σχέση του Κεν με τη Μπάρμπι, ας ταξιδέψουμε λίγο πίσω στη δεκαετία του '50. Τότε, η Ελβετίδα ψυχολόγος Marie-Louis von Franz παρατήρησε κάτι ενδιαφέρον: παρά την ορατή μετάβαση στην ενηλικίωση, πολλοί άνδρες έμοιαζαν να υστερούν ψυχολογικά.
Αυτό είναι και το πραγματικό θέμα της ταινίας, και αυτό θα συζητήσουμε σήμερα. Πώς ο Κεν εξαρτάται από την προσοχή της Μπάρμπι. Από τη μία, φαινομενικά είναι ένας ενήλικας άνδρας, αλλά η ψυχική του ανάπτυξη παραμένει σε φάση εφηβείας. Είναι ένα τίποτα που δεν έχει καν δικό του σπίτι. Υπάρχει μόνο κάθε φορά που η Barbie τον κοιτάζει.
Και όταν εκείνη δεν ενδιαφέρεται πια γι' αυτόν, εκείνος γίνεται πικρόχολος, προσπαθώντας να τραβήξει την προσοχή της ενσαρκώνοντας όλα τα αρνητικά στερεότυπα του ανδρισμού.
Το ίδιο συμβαίνει και στη φύση. Δεν μιλάω για τα αρνητικά στερεότυπα της αρρενωπότητας, αλλά για την ανάγκη των αρσενικών να τραβήξουν την προσοχή των θηλυκών. Ας πάρουμε ως παράδειγμα το ιαπωνικό Λαγοκέφαλο, που μπορεί να φαίνεται μικρό, αλλά είναι ίσως ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης στη γη. Η ανάγκη του να τον βλέπουν και να τον επιλέγουν τα θηλυκά, τον οδηγεί σε ένα πολύπλοκο δημιουργικό ταξίδι.
Με ένα απίστευτα σύνθετο μυαλό που δε μπορούμε ακόμα να κατανοήσουμε και τα πτερύγιά του ως πινέλα, ο Λαγοκέφαλος ξεκινά τη δημιουργία ενός αριστουργήματος ως κάλεσμα για ζευγάρωμα. Η αποφασιστικότητά του είναι τόσο ισχυρή που χρειάζεται να εργάζεται 24 ώρες την ημέρα για 7 συνεχόμενες ημέρες για να ολοκληρώσει το έργο του. Διαφορετικά, το ισχυρό ρεύμα θα το καταστρέψει. Και όλα αυτά, μόνο και μόνο για να επιλεγεί από ένα θηλυκό. Πρέπει να της δείξει την αξία του.
Το ίδιο συμβαίνει σε ολόκληρο το ζωικό βασίλειο. Οι αρσενικοί γορίλες χτυπούν το στήθος τους για να δείξουν τη δύναμή τους- τα αρσενικά πουλιά ανοίγουν τα φτερά τους για να δείξουν πόσο υγιή είναι- ακόμη κι οι αρσενικές αράχνες, επιδίδονται σε έναν σαγηνευτικό χορό για να δείξουν την αξία τους και να ζευγαρώσουν- κάθε αρσενικό προσπαθεί τόσο πολύ για την προσοχή του θηλυκού. Αυτό μας δείχνει λοιπόν η φύση. Ότι το θηλυκό είναι αυτό που επιλέγει. Το θηλυκό είναι αυτό που αποφασίζει την πορεία των μελλοντικών γενεών. Διότι αν το καλοσκεφτείς, κάθε απόρριψη που αντιμετωπίζει ένα αρσενικό μεταφράζεται στην απόφαση του θηλυκού ότι τα γονίδια αυτού του αρσενικού, δεν είναι άξια να περάσουν στην επόμενη γενιά. Κάνε μια παύση εδώ και σκέψου το βαθιά αυτό. Σκέψου όλες τις υπαρξιακές κρίσεις, τις αμφιβολίες και τις ενοχές που μπορεί να προκαλέσει ένα θηλυκό σε ένα αρσενικό απλά και μόνο απορρίπτοντάς το.
Και αυτό ακριβώς το μοτίβο βλέπουμε και στην ταινία Barbie. Η ύπαρξη του Ken περιστρέφεται γύρω από την επιβεβαίωση της Barbie. Δεν είναι καν το αγόρι της και την ακολουθεί από την Μπάρμπιλαντ (26:00) στον πραγματικό κόσμο, όσο εκείνη προσπαθεί να βρει τον σκοπό της ζωής της (28:20). Στην πορεία, χάνει το ενδιαφέρον της για τον Κεν, και ο Κεν αντιμετωπίζει το ίδιο δίλημμα που έχουν αντιμετωπίσει πολλές οι γενιές ανδρών όταν απορρίπτονται από μια γυναίκα. Και το δίλημμα είναι το εξής: Να στραφώ προς τα μέσα, προς τον εαυτό μου, και να δω πως μπορώ να γίνω ο καλύτερος άνδρας που μπορώ να γίνω, ή να γίνω ένας μνησίκακος πικρόχολος ς υιοθετώντας συμπεριφορές που υποβαθμίζουν τον ανδρισμό στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή; Ο Κεν επιλέγει το δεύτερο μονοπάτι και τον βλέπουμε να μεταμορφώνεται από θαυμαστή της Μπάρμπι σε έναν καυχησιάρη, μάτσο βλάκα, που που νομίζει ότι συμπεριφέρεται σαν πραγματικός άντρας.
Αυτή ακριβώς η συμπεριφορά συνοψίζει την κρίση του ανδρισμού που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Και σε αντίθεση με το τι λένε οι φεμινιστές, ότι δηλαδή χρειαζόμαστε λιγότερο ανδρισμό για να λύσουμε αυτό το πρόβλημα, θα υποστηρίξω σε όλο το υπόλοιπο υ βίντεο ότι στην πραγματικότητα χρειαζόμαστε περισσότερο αληθινό ανδρισμό τώρα περισσότερο από ποτέ. Χρειαζόμαστε όμως έναν ώριμο ανδρισμό. Έναν ανδρισμό που μας διδάσκει να γινόμαστε καλύτεροι άντρες και να συμφιλιωνόμαστε με την ανδρική μας δύναμη, ώστε να μην προβάλλουμε τα άγχη μας ως, μια απαξιωτική συμπεριφορά στους άλλους με μόνο σκοπό την ανάγκη μας για επιβολή. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι περισσότερη "ανδρική ψυχολογία".
ΚΕΦΆΛΑΙΟ 2 - ΑΝΤΡΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
Ας επιστρέψουμε στην Ελβετίδα ψυχολόγο. Η Von Franz υποψιαζόταν ότι αυτό που ονόμασε "το πρόβλημα του Puer aeternus" - του παιδιού-θεό που μένει αιώνια νέος- θα εξαπλωνόταν σε όλο τον κόσμο και θα άγγιζε όλο και περισσότερους ανθρώπους τις επόμενες δεκαετίες. Τα όσα είπε αποδείχθηκαν προφητικά , ειδικά για τους άνδρες στον δυτικό κόσμο. Αυτή είναι η ιδέα που ενσαρκώνει ο Ken. Την ιδεά του αντρα-παιδιού. Πολλοί νέοι άνδρες δυσκολεύονται σήμερα σε πολλές κοινωνίες και υπάρχουν πολλά στοιχεία που δείχνουν ένα ιδιαίτερα ζοφερό μέλλον γι’αυτούς. Οι άνδρες αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα στο σχολείο, με τους φίλους τους και την κοινωνική τους ζωή, με την πίστη τους και γενικότερα τον σκοπό ζωής τους, με τα χρήματα και με τη σεξουαλικότητά τους.
Οι άνδρες καταντούν ασήμαντοι. Κι ένας ασήμαντος, μπορεί μόνο να υπάρξει και να νιώσει σημαντικός μόνο σε σχέση με κάποιον άλλο. Σε αυτή την περίπτωση, ο Κεν μπορεί να υπαρξει μόνο αν η Μπάρμπι τον αγαπήσει. (15:15) Προσδιορίζει τον εαυτό του μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου. Δεν έχει αρκετή "ανδρική ψυχολογία".
Αλλά τι ακριβώς είναι η ανδρική ψυχολογία; Πώς μπορούμε να την ορίσουμε; Ανά τους αιώνες, ο ανδρισμός είναι κάτι που κερδίζεις, επειδή είσαι δυνατός. Ο πραγματικός ανδρισμός όμως διαφέρει από τη σωματική αρρενωπότητα. Δεν έχει να κάνει με τους μυς και την επίδειξη. Ο ανδρισμός δεν είναι μια φυσική κατάσταση που εμφανίζεται όταν το σώμα ενός αγοριού ωριμάζει, αλλά θα λέγαμε είναι μια τεχνητή κατάσταση για την οποία τα αγόρια πρέπει να παλέψουν σκληρά για να την επιτύχουν. Η ιδέα ότι το να είσαι άντρας είναι δύσκολο να επιτευχθεί μπορεί να εντοπιστεί παντού, από τις πρωτόγονες κοινωνίες κυνηγών-συλλεκτών μέχρι τους πιο εξελιγμένους ανθρώπους του σήμερα.
Γιατί όμως οι περισσότεροι πολιτισμοί πιστεύουν ότι οι άνδρες δεν γεννιούντα αλλά γίνονται ι; Λοιπόν, για να το καταλάβουμε αυτό πρέπει να δούμε τι θεωρείται ως η μεγαλύτερη απειλή για τον ανδρισμό σε όλους τους πολιτισμούς: Και αυτό είναι, σύμφωνα με πολλούς ψυχαναλυτές, η "ψυχολογική οπισθοδρόμηση".
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3. Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΠΑΛΙΝΔΡΟΜΗΣΗ
Την ιδέα της ψυχολογικής οπισθοδρόμηση στην ταινία Barbie μπορούμε να την καταλάβουμε από μια και μόνο φράση που λέει η Γκλόρια Αμέρικα Φερέρα στην ταινία.
Ας δούμε όμως τώρα τι είναι ακριβως.
Σαν άνθρωποι, τα πρώτα μας χρόνια τα περνάμε απολύτως εξαρτώμενοι απο τη μητέρα μας, , σε αντίθεση με τα άλλα ζώα που έρχονται σε αυτόν τον κόσμο με κάποιο βαθμό αυτονομίας. Κατά το πρώτο έτος της ζωής, το μωρό αισθάνεται ακόμα ότι είναι ένα με τη μητέρα του, και η αίσθηση αυτή δημιουργείται μέσω της αγκαλιάς, της μυρωδιάς και της φωνής της μητέρας. Από τηνπλευρά του μωρού, η μητέρα εμφανίζεται ως μια αναπαράσταση της Μεγάλης Μητέρας - είναι ολόκληρος ο κόσμος του - η πηγή αγάπης, σταθερότητας, ζεστασιάς, προστασίας, και πάνω απ' όλα, τροφής.
Η στιγμή που ένα παιδί αναπτύσει την αίσθηση ανεξαρτησίας και αυτονομίας είναι όταν το μωρό αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι είναι ξεχωριστό από τη μητέρα του και έχει τη δυνατότητα να κινείται περισσότερο. Αυτή η φάση συνήθως ονομάζεται "στιγμή αποχωρισμού-ατομίκευσης", σύμφωνα με την ψυχίατρο Margaret Mahler.
Αν και τόσο τα κορίτσια όσο και τα αγόρια περνούν από αυτό το στάδιο ανάπτυξης, η διαδικασία αυτή φαίνεται να είναι λίγο πιο δύσκολη για τα αγόρια. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι για ένα κορίτσι, η ψυχολογική ταύτιση με τη μητέρα του μπορεί να την βοηθήσει να ανάπτυξη γρήγορα τη θηλυκή της ταυτότητα. Για ένα αγόρι όμως, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Αν θέλει να αισθανθεί άντρας, θα πρέπει να σταματήσει να ταυτίζεται με τη μητέρα του και τον κόσμο των γυναικών, προκειμένου να εισέλθει στον κόσμο των ανδρών.
Σε πολλούς αρχαίους πολιτισμούς, αλλά και σε ορισμένες από τις πιο απομονωμένες φυλές στον σύγχρονο κόσμο, πάντα συναντάμε τελετουργίες και τελετές ειδικά σχεδιασμένες για να προωθήσουν αυτή τη διαδικασία αποχωρισμού-ατομίκευσης στα αγόρια. Η ιδέα είναι απλή . Το αγόρι πρέπει να "πεθάνει" για να γεννηθεί ως άντρας. Και αυτή η διαδικασία πάντα εποπτευόταν από πρεσβύτερους άνδρες.
Δυστυχώς όμως στις σημερινές κοινωνίες, τα υγιή ανδρικά πρότυπα είναι ακόμη πιο σπάνια από οτι τα υγιή γυναικεία πρότυπα. Οι άνδρες εισέρχονται στην ενηλικίωση χωρίς να έχουν ωριμάσει συναισθηματικά και ψυχολογικά. Υποφέρουν από τη νωθρότητα, τη βαρεμάρα, την ανάγκη να ξεφύγουν από την πραγματικότητα και την επιθυμία να επιστρέφουν πάντα στην ασφάλεια της μήτρα της μητέρας, τουλάχιστον ψυχαναλυτικά. Και παρεμπιπτόντως, η επιστροφή στη μήτρα σημαίνει απλώς ότι ψάχνουν πάντα τρόπους και γυναίκες για να τους φροντίσουν αντί να αναλαμβάνουν με αυτοπεποίθηση την ευθύνη του να προστατεύουν, και να παρέχουν ασφάλεια στους γύρω τους και πιο συγκεκριμένα στις γυναίκες που έχουν δίπλα τους. . Αυτό συμβαίνει επειδή τα αγόρια δεν μαθαίνουν τελικά ποτέ να αγκαλιάζουν τις προκλήσεις της ζωής και να γίνονται αυτάρκεις, κάτι που είναι το εισιτήριο για τον κόσμο των ανδρών σε όλες τις κοινωνίες. Αυτοί οι άντρες-παιδιά έχουν ενδώσει σε αυτό που ο Carl Jung ονόμασε «το πνεύμα της οπισθοδρόμησης, το οποίο μας απειλεί με το να είμαστε αιχμάλωτοι της υπερπροστασίας της μητέρας, με αποτέλεσμα τη μη ανάπτυξη του συνειδητού μας και την εξαφάνιση στο ασυνείδητο".
Και εδώ είναι που θα μου πεις ναι, αλλά γιατί τα κορίτσια δεν μπορούν να αγκαλιάσουν τις προκλήσεις της ζωής και να γίνουν αυτάρκεις; Γιατί αυτό πρέπει να το κάνουν μόνο οι άντρες; Δεν είναι αυτό το ζητούμενο εδώ. Φυσικά, τα κορίτσια πρέπει να ξέρουν πώς να αγκαλιάζουν τις προκλήσεις και φυσικά πρέπει να ξέρουν πώς να είναι αυτάρκεις, αλλά χωρίς αυτήν την ικανότητα, ένας άντρας ποτέ δε θα μπορέσει να γίνει ο άντρας που χρειάζεται μια γυναίκα δίπλα της.
Και αν οι άνδρες ενδώσουν σε αυτό το πνεύμα οπισθοδρόμησης, όπως μας προειδοποιεί ο Carl Jung, θα ζουν πάντα με τρόπους που είναι αντίθετοι με τον πραγματικό ανδρισμό.
"Αν δραματοποιήσουμε αυτή την κατάσταση... τότε θα εμφανιστεί μπροστά μας στην ψυχολογική σκηνή ένας άνθρωπος που ζει οπισθοδρομικά, αναζητώντας την παιδική του ηλικία και τη μητέρα του, δραπετεύοντας από έναν ψυχρό, σκληρό κόσμο που αρνείται να τον καταλάβει. Συχνά εμφανίζεται δίπλα του μια μητέρα που προφανώς δεν δείχνει την παραμικρή έγνοια να γίνει ο μικρός της γιος άντρας, αλλά που με ακούραστη και αυτοκαταστροφική προσπάθεια δεν παραλείπει να τον εμποδίσει να μεγαλώσει και να παντρευτεί. Βλέπετε εδώ τη μυστική συνωμοσία μεταξύ μητέρας και γιου και πώς ο ένας βοηθάει τον άλλον να προδώσει τη ζωή".
Carl Jung: Έρευνες στη φαινομενολογία του εαυτού.
Έτσι, το να ενδίδουμε σε αυτό το πνεύμα οπισθοδρόμησης, μας κάνει να ζούμε αιωνία στη μήτρα της μητέρας και μας καθιστά ανίκανους να ζούμε σε έναν κόσμο που δε μας φροντίζουν. Και αν δεν καταφέρουμε να βρούμε κάποια που θα μας φροντίσει με μητρικό τρόπο, ή αν δεν καταφέρουμε να ξεφύγουμε από αυτή την παθολογική κατάσταση, τότε καταλήγουμε να ενσαρκώνουμε αυτό που ο Rollo May αποκάλεσε "το Μύθος των Αρσενικών του 20ου αιώνα" :
"...Ο μύθος των αρσενικών είναι το πρότυπο ζωής ενός άνδρα που χαρακτηρίζεται από δύο επιθυμίες. Η μία επιθυμία είναι να τον θαυμάζουν οι γυναίκες και η άλλη επιθυμία είναι να τον φροντίζουν οι ίδιες αυτές γυναίκες. Η πρώτη επιθυμία οδηγεί σε συμπεριφορά ματσισμού: ένας καυχησιάρης που περπατάει γεμάτος μαγκιά και είναι εγωκεντρικός. Όμως όλη αυτή η φαινομενική δύναμη έχει ως σκοπό την ικανοποίηση της γυναίκας, της συμβολικής βασίλισσας, προκειμένου να ικανοποιηθεί η δεύτερη του επιθυμία. Αυτές οι δύο επιθυμίες είναι αντιφατικές. Η γυναίκα είναι εκείνη που κατέχει τον τελευταίο λόγο και, αντίστοιχα, την εξουσία πάνω του. Όσο κι αν προσποιείται τον μάγκα με τις διάφορες γυναίκες του, στην πραγματικότητα είναι ένας σκλάβος που υπηρετεί τη βασίλισσα. Η αυτοεκτίμησή του και η εικόνα που έχει για τον εαυτό του εξαρτώνται από το χαμόγελό της, την έγκρισή της".
Ρόλο Μέι, Η κραυγή για τον μύθο
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4 - ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΈΡΑ
Για να καταλάβουμε πώς η απουσία του πατέρα επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουν οι αδύναμοι άνδρες, θα χρειαστεί να εξερευνήσουμε καλυτέρα την ανατροφή απο τους γονείς και τη μύηση στον κόσμο τον αντρώνν. Οι μητέρες και οι πατέρες παίζουν διαφορετικούς ρόλους στη ζωή ενός παιδιού και η απώλεια του ενός μπορεί να αφήσει ένα κενό που επηρεάζει δραματικά ένα παιδί απο την ανάπτυξη εως την ενηλικίωση.
Οι μητέρες είναι αυτές που ιστορικά φρόντιζαν και φροντίζουν τα παιδιά. Παρέχουν στα παιδιά τους θαλπωρή, φροντίδα και συναισθηματική υποστήριξη. Αυτή η στενή σχέση δημιουργεί έναν ισχυρό συναισθηματικό δεσμό, ο οποίος μερικές φορές αποκαλείται "Μητρικό σύμπλεγμα".
Οι πατέρες, από την άλλη πλευρά, έχουν μια διαφορετική δουλειά. Ανέκαθεν θεωρούνταν πάροχοι, κηδεμόνες και οδηγοί. Η δουλειά τους είναι να βοηθήσουν το παιδί να σταματήσει να εξαρτάται από τη μητέρα και να μεγαλώσει για να γίνει ένας αυτάρκης, χρήσιμος ενήλικας.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της ανθρωπότητας, βλέπουμε πολλές κοινωνίες να έχουν συνειδητοποιήσει ότι ένα αγόρι γιαι να ανδρωθεί θα πρέπει να ανεξαρτητοποιηθεί από τη μητέρα του. Έτσι λοιπόν έχουμε παραδέιγματα απο τελετές μετάβασης, θα λέγαμε απο πάρα πολλές κοινωνίες. Οι τελετές μετάβασης ήταν δημοφιλείς και συνήθως καθοδηγούνταν από μεγαλύτερους άνδρες ή "πολιτιστικούς πατέρες".
Σε αυτές τις τελετές, υπήρχε ένας συμβολικός θάνατος και μια επιστροφή που σηματοδοτούσε το τέλος της παιδικής ηλικίας και την έναρξη της ενηλικίωσης και του ανδρισμού. Οι νέοι άνδρες μάθαιναν να είναι σοφοί και ανεξάρτητοι και στη συνέχεια στέλνονταν στο άγνωστο για να αποδείξουν την αξία τους.
Ωστόσο, στον σύγχρονο δυτικό κόσμο, δεν έχουμε τέτοιου είδους τελετουργίες μετάβασης. Βασιζόμαστε στους πατεράδες μας για να μας δείξουν πώς να γίνουμε ενήλικες, αλλά δεν είναι όλοι οι μπαμπάδες έτοιμοι να το κάνουν αυτό.
Για να γίνει ένας μπαμπάς καλός καθοδηγητής για τα παιδιά του, πρέπει να είναι δυνατός, ανεξάρτητος και συναισθηματικά παρών. Πρέπει να δείξει, με το παράδειγμά του, ότι η ζωή είναι κάτι περισσότερο από τις ανέσεις της παιδικής ηλικίας. Και πολλοί πατέρες σήμερα απλά δεν ξέρουν πώς να το κάνουν αυτό. Δεν ξέρουν πώς να δείξουν στα αγόρια τους ότι υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει να αγωνιστείς.
Και αυτο, γιατί οι ίδιοι έχουν πέσει θύματα αυτής της ψυχολογικής οπισθοδρόμισης για την οποία μιλήσαμε νωρίτερα. Τώρα συνδύασε αυτό το γεγονός με μια κοινωνία που έχει εμμονή με τη θυματοποίηση του ανδρισμού, μια κοινωνία που έχει εμμονή με το να χαρακτηρίζει κάθε μορφή ανδρισμού ως τοξική και να προωθεί ότι ο μόνος τρόπος για μια γυναίκα να είναι ανεξάρτητη είναι να είναι κατά του άνδρα, και έχεις την τέλεια συνταγή για την εμφάνιση του Κεν.
Όταν η κοινωνία αποτυγχάνει να παρέχει την απαραίτητη καθοδήγηση στα αγόρια για να γίνουν άνδρες, τότε εγκυμονεί ο κίνδυνος να αναπτυχθούν αδύναμοι άνδρες που δυσκολεύονται με την υπεύθυνη ανδική ωριμότητα, την ανεξαρτησία και την επίτευξη του σκοπού της ζωής τους. Αυτό είναι μια υπενθύμιση ότι ο ρόλος των πατέρων είναι ουσιαστικός στη διαμόρφωση του μέλλοντος των ανδρών μας κι εν συνεχεία και της ίδιας της κοινωνίας μας.
"Ο ισχυρότερος προγνωστικός παράγοντας για το αν ένα άτομο θα καταλήξει στη φυλακή, είναι το αν μεγάλωσε με έναν μόνο γονέα".
C.C. Harper και S.S. McLanahan
Το να μεγαλώνεις χωρίς πατέρα μπορεί να αλλάξει μόνιμα τη δομή του εγκεφάλου και να έχει ως αποτέλεσμα περισσότερα παιδιά που είναι επιθετικά και θυμωμένα. -Δρ. Gabriella Gobbi
60% των βιαστών
63% όλων των αυτοκτονιών απο νέους,
70% όλων των εφηβικών εγκυμοσύνων,
71% όλων των εφήβων που κάνουν κατάχρηση χημικών ουσιών/ ουσιών
72% των ανήλικων δολοφόνων
80% όλων των κρατουμένων στις φυλακές, και
το 90% όλων των άστεγων και των παιδιών που εγκαταλείπουν το σπίτι τους, μεγαλωσαν σε μονογονεϊκές οικογένειες χωρίς πατέρα.
Αυτό κάνει η έλλειψη πατέρα στην κοινωνία μας. Θα βάλω τους συνδέσμους όλων των ερευνών στα σχόλια για όσους από εσάς θέλετε να ψάξετε περισσότερο.
"Οι γιοι πρέπει επίσης να παρακολουθούν πως κινείται ο πατέρας τους στη ζωή του. Τον χρειάζονται για να τους δείξει πώς να φέρονται στον κόσμο, πώς να εργάζονται, πώς να ανακάμπτουν από τις αντιξοότητες... Χρειάζονται την ενεργοποίηση της έμφυτης αρρενωπότητας τους τόσο παραδειγματικά όσο και μέσω της άμεσης επιβεβαίωσης". (James Hollis, Κάτω από τη σκιά του Κρόνου)
Πολλοί άνθρωποι γύρω μας βιώνουν μεγάλο πόνο ως αποτέλεσμα έλλειψης της πατρικής φιγούρας. Κι αυτό φυσικά περιλαμβάνει αυτούς που ενώ ο πατέρας τους ήταν εκεί σαν φυσική παρουσία, δεν ήταν εκεί ως συναισθηματικός στυλοβάτης και καθοδηγητής. Περιμένουμε από τους νέους άνδρες να εγκαταλείψουν τις ανέσεις του σπιτιού, να ξεπεράσουν το μητρικό σύμπλεγμα τους και να αποκτήσουν μια αξιόλογη ζωή χωρίς τη συναισθηματική υποστήριξη του πατέρα τους. Και για να σε προλάβω, πολλοί άνδρες καταφέρνουν όντως να το ξεπεράσουν αυτό -με μεγάλο κόστος, φυσικά- ωστόσο στην πραγματικότητα η πλειονότητα των ανδρών που αντιμετωπίζουν αυτό το ζήτημα δεν τα καταφέρνουν και τόσο καλά στη ζωή τους. Εννοώ, κοίτα τον Κεν! Είναι ο πρωταγωνιστής μας εδώ! Κοίταξε καλά τον Κεν και αναρωτήσου το εξής: Αν είσαι άντρας, θα ήθελες να είσαι σαν τον Κεν; Και αν είσαι γυναίκα, θα ήθελες έναν άνδρα σαν τον Κεν δίπλα σου;
ΚΕΦΆΛΑΙΟ 4 - ΕΠΊΛΟΓΟΣ
Αυτό ακριβώς λοιπόν αναδεικνύει για μένα η ταινία Barbie. Δεν έχει να κάνει με τις ακρότητες της woke κουλτούρας- δεν έχει να κάνει με τη διαστρεβλωμένη εκδοχή του φεμινισμού που παρουσιάζει η ταινία- δεν έχει να κάνει ούτε καν με την καρικατούρα της πατριαρχίας που συμβολίζει το διοικητικό συμβούλιο της Mattel - το οποίο φταίει για όλα όσα βιώνει η Μπάρμπι. Για μένα, η ταινία αυτή αναδεικνύει την κρίση του ανδρισμού που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Βλέπουμε τον Κεν να αναζητά την έγκριση και την προσοχή, και όταν δεν την παίρνει, να την απαιτεί. Είναι όμως αυτό το μοντέλο αρρενωπότητας που θέλουμε να ακολουθήσουμε; Οπότε τώρα το ερώτημα είναι, τι κάνουμε γι' αυτό; Αν θέλεις να φτιάξω βίντεο με ιδέες για το πώς να ξεπεράσουμε την κρίση του ανδρισμού, κάνε εγγραφή στο κανάλι μου και άφησε ένα σχόλιο. Αφήσε ένα σχόλιο για το τι γνώμη έχεις για την κρίση του ανδρισμού. Ή τι πιστεύεις για την ταινία. Προσπαθήστε να δείχνετε σεβασμό και κατανόηση για τις απόψεις των άλλων. Σε αυτό το κανάλι, θα ήθελα να προωθήσω την υγιή συζήτηση και την ανταλλαγή ιδεών χωρίς ακρότητες. Αν φτάσουμε τα 100 σχόλια σε αυτό το βίντεο, θα φτιάξω το άλλο βίντεο για το πώς μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτή την ψυχολογική παλινδρόμηση και την κρίση του ανδρισμού. Μέχρι την επόμενη φορά, προσπάθησε να αμφισβητείς πάντα τα πάντα, ειδικά τις σκέψεις σου, και να αναρωτιέσαι: "Τι με κάνει να κάνω αυτά που κάνω".
Είμαι ο Δημήτρης και μοιράζομαι ιδέες και μέσα για το πώς να σχεδιάσεις έναν καλύτερο τρόπο ζωής.