Πώς να Ελέγξεις Το Μυαλό Σου: Βρίσκοντας Την Ειρήνη Στο Χάος

Εδώ και χρόνια, και δεν μιλάμε για δεκαετίες... αλλά για χιλιάδες χρόνια, διεξάγεται μια μεγάλη μάχη. Μια μάχη βυθισμένη στο απόλυτο χάος.

Και όχι, δεν αναφέρομαι στον πόλεμο μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Αν και ο πόλεμος αυτός θα μπορούσε κάλλιστα να απεικονίσει το θέμα που θα αναλύσουμε σήμερα.

Αναφέρομαι στον πόλεμο μεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού σου κόσμου. Ένα μέρος όπου οι σκέψεις σου έρχονται σε σύγκρουση με τις πράξεις σου. Ένα μεγάλο χάσμα όπου ο εσωτερικός διάλογος μοιάζει να πνίγει τον εξωτερικό θόρυβο και ναι... αυτό μπορεί να σε οδηγήσει πολύ γρήγορα να αναρωτηθείς για την ψυχική σου υγεία.

Ο καθένας από εμάς, εσύ και εγώ, ζούμε ταυτοχρονα σε δύο κόσμους.

Από τη μία πλευρά, υπάρχει ο εξωτερικός κόσμος, που αποτελείται από ανθρώπους, μέρη, πράγματα και απτά αντικείμενα.

Από την άλλη, έχουμε τον εσωτερικό μας κόσμο. Αυτός αποτελείται από τις σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας, τις αισθήσεις μας και αυτό που κάποιοι θα αποκαλούσαν την διαίσθησή μας.

Αυτοί οι δύο κόσμοι είναι πραγματικότητα για όλους μας. Αλλά για κάποιους, ο ένας κόσμος συχνά υπερτερεί του άλλου και έρχεται να αναστατώσει τον τρόπο που βιώνουμε την ζωή. Πώς μπορούμε λοιπόν να βρούμε αυτή την ισορροπία μεταξύ των δύο κόσμων;

Σε αυτό το βίντεο, θα εξερευνήσουμε, τι προκαλεί αυτήν την εσωτερική μάχη και πώς να μετατρέψουμε αυτές τις προβληματικές σκέψεις από εχθρό σε σύμμαχο. Μείνε μέχρι το τέλος, καθώς θα μοιραστώ μαζί σου μερικές αποτελεσματικές τεχνικές που μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να αποκτήσεις μια πιο ήρεμη εσωτερική ύπαρξη.

Μην ξεχάσεις να κάνεις like και subscribe στο κανάλι μου, αυτό μου δείχνει ότι σου αρέσει το περιεχόμενο που φτιάχνω κι επίσης με ένα απλό σου like βοηθάς κι άλλους ανθρώπους να βρουν αυτό το βίντεο πιο εύκολα.

Τι είναι η εσωτερική μας ύπαρξη?

Αν συγκρίνουμε τους δύο κόσμους στους οποίους υπάρχουμε, ο εξωτερικός κόσμος είναι ένα μέρος που μοιραζόμαστε με άλλους, μια δυναμική και στενά συνδεδεμένη κοινοτητα. Αντίθετα, ο εσωτερικός μας κόσμος λειτουργεί περισσότερο σαν ένα σχεδόν έρημο νησί... όπου είμαστε οι μόνοι, ή που νομίζουμε ότι είμαστε οι μόνοι, που βιώνουμε αυτό που πραγματικά συμβαίνει μέσα μας. Και θα δούμε σε λίγο γιατί το νομίζουμε..

Ως κοινωνία, έχουμε μάθει να διαχειριζόμαστε όσα συμβαίνουν εξωτερικά, αυτά που βλέπουμε και βιώνουμε γύρω μας δηλαδή. Πώς να επικοινωνούμε, να εργαζόμαστε ή να ζούμε με τους άλλους.

Αλλά πώς χειριζόμαστε αυτά που συμβαίνουν μέσα μας; Ιδιαίτερα όταν νιώθουμε οτι δεν υπάρχει κανείς που να μοιράζεται τα ίδια συναισθήματα με εμάς, πρέπει να βασιστούμε μόνο στον εαυτό μας για να διαχειριστούμε αυτά τα συναισθήματα.

Πολύ συχνά, βρισκόμαστε στη θέση όπου μπορούμε να διαχειριστούμε με επιτυχία  τα προβλήματα του εξωτερικού μας κόσμου, αλλά το ίδιο συχνά επιμένουμε να αμελούμε τον εσωτερικό μας κόσμο.. Είναι πιο εύκολο να κρύβουμε αυτά που συμβαίνουν μέσα μας από αυτά που είναι ορατά στους άλλους. Ωστόσο, όταν αγνοούμε αυτά τα προβλήματα, ο μόνος χαμένος είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.

Όταν λοιπόν συνειδητοποιούμε την δουλειά που πρέπει να γίνει μέσα μας... από πού ξεκινάμε;

Στην τελική, μπορούμε πάντα να ξεφύγουμε από τη δουλειά μας... μπορούμε να τερματίσουμε κακές σχέσεις που έχουμε... και μπορούμε να απομακρυνθούμε από ανθρώπους και μέρη που μας πληγώνουν. Αλλά όταν πρόκειται για τον ψυχικό μας κόσμο, δεν υπάρχει διαφυγή...

Αν δεν αντιμετωπίσουμε τις εσωτερικές μας ανησυχίες, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ελευθερωθούμε. Η ποιότητα της ζωής μας απλά δεν θα αλλάξει. Πιστεύω ότι ο James Baldwin το είπε καλύτερα στο βιβλίο του "Όση αλήθεια μπορεί να αντέξει κανείς". "Δεν μπορούμε να αλλάξουμε όλα όσα αντιμετωπίζουμε, αλλά τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει μέχρι να τα αντιμετωπίσουμε".

Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν γι αυτό?

Το πρώτο βήμα για να ελέγξεις το μυαλό σου

Αυτό μας λέει ότι το πρώτο βήμα για την επίτευξη της εσωτερικής γαλήνης είναι να σταματήσουμε να αρνούμαστε, να αγνοούμε και να παραβλέπουμε αυτό που συμβαίνει μέσα μας. Σίγουρα μπορεί να νιώσεις ντροπή ή ακόμα και φόβο για το τι μπορεί να σημαίνει να έρθεις αντιμέτωπος με τον εαυτό σου και την ψυχική σου υγεία. Εξάλλου, το μυαλό μας μπορεί μερικές φορές να φαίνεται σαν ένα τρομακτικό μέρος που αποφευγουμε να εξερευνήσουμε.

Πολλές φορές, όταν ο ψυχικός μας κόσμος μένει χωρίς θεραπεία και φροντίδα, είναι πολύ εύκολο να πέσουμε στις παγίδες του εθισμού. Κάποιοι στρέφονται στο φαγητό, στις αγορές, στα ναρκωτικά, στο αλκοόλ ή σε άλλες πηγές για να μουδιάσουν τον πόνο και να αποφύγουν να ασχοληθούν με το πραγματικό πρόβλημα.

Αλλά όλοι έχουμε δει πώς τελειώνει το έργο... ο πρωταγωνιστής προσπαθεί μάταια να πνίξει τις φωνές στο κεφάλι του, καταφεύγοντας σε καταχρήσεις. Αλλά στο φινάλε, πρέπει να απεξαρτηθεί και να αντιμετωπίσει τους δαίμονές του, και τότε, και μόνο τότε, είναι που γίνεται ο ήρωας που προοριζόταν να γίνει.

Ωστόσο, όλοι γνωρίζουμε ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όπως μας τα παρουσιάζει το Χόλιγουντ. Ο δρόμος προς την εσωτερική γαλήνη είναι δύσκολος, καθώς όσο περισσότερο αρνούμαστε ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα, τόσο χειρότερο γίνεται. Μόλις ξεκινήσουμε να ανοίγομαστε, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ναι, θα είναι τρομακτικό και θα μας βαρύνει αυτό που θα βρούμε. Αλλά ο πόνος που θα περάσουμε κατά τη διαδικασία αυτή είναι απλώς προσωρινός.

Αν θέλουμε λοιπόν να βιώσουμε αυτήν την εσωτερική ανάπτυξη και να ξεπεράσουμε τους δαίμονες που μας έχουν στοιχειώσει, πρέπει να αντέξουμε τη διαδικασία, ανεξάρτητα από το πόσο τρομακτική μπορει να γίνει.

Όσοι με ακολουθείτε ξέρετε πόσο μου μεγάλη έμπνευση είναι για μενα ο Carl Jung. Μας μοιράζεται λοιπόν την προσωπική του εμπειρία στο βιβλίο του και μας λέει οτι παρατήρησε ότι πολλοί από τους ασθενείς του διστάζουν να ξεκινήσουν ψυχοθεραπεία λόγω του φόβου για το τι ενδέχεται να ανακαλύψουν. Και όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφερει: “Όταν ένας ασθενής αρχίζει να αισθάνεται την αναπόφευκτη επίδραση της ψυχικής του ανάπτυξης, μπορεί εύκολα να επηρεαστεί από έναν πανικό ότι βυθίζεται αβοήθητος σε κάποιου είδους τρέλα που πλέον δεν μπορεί να κατανοήσει. Πολλές φορές έχει χρειαστεί να ανατρέξω σε καποιο βιβλίο στα ράφια μου... για να δείξω στον ασθενή μου τις τρομακτικές φαντασιώσεις του στη μορφή που εμφανίστηκαν πριν από αιώνες. Αυτό έχει ένα καταπραϋντικό αποτέλεσμα, καθώς ο ασθενής τότε συνειδητοποιεί ότι δεν είναι μόνος σε έναν άγνωστο κόσμο που κανείς δεν καταλαβαίνει, αλλά είναι μέρος της ανθρώπινης ιστορίας, που έχει βιώσει αμέτρητες φορές ακριβώς αυτά που θεωρεί ως παθολογική απόδειξη της τρέλας του”.

Αυτό μας δείχνει ότι ναι, μπορεί η δουλειά που κάνουμε με τον εαυτό μας να μοιάζει με ερημικό νησί αλλά στην πραγματικότητα δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτό. Εδώ και χιλιάδες χρόνια, άνθρωποι σαν εσένα και εμένα έχουν τις ίδιες σκέψεις, τις ίδιες αισθήσεις και τα ίδια συναισθήματα μέσα απο αυτές τις σκέψεις κι αισθήσεις.

Τι προκαλεί αυτή την διάσταση απόψεων?

Μόλις κάνουμε αυτό το τεράστιο βήμα να ανοίξουμε πραγματικά τον ψυχικό μας κόσμο και να τον αντιμετωπίσουμε κατάματα, βρίσκουμε... το πρόβλημα.

Για κάθε άτομο το πρόβλημα ή τα προβλήματα θα είναι διαφορετικά... για κάποιους, μπορεί να είναι ένα άγχος που σε κάνει να αμφισβητείς τον εαυτό σου και σε κάνει να παραλύεις κάποιες φορές... για άλλους, μπορεί να είναι ένα αίσθημα απελπισίας και κατάθλιψης... και για άλλους πάλι, μπορεί να είναι ενοχλητικές σκέψεις που εμποδίζουν κάθε ιδέα και βήμα μας στη ζωή.

Αναγνωρίζοντας το τι πηγαίνει στραβά, μπορείς να αρχίσεις να βρίσκεις λύσεις. Ωστόσο, αν αρχίσεις να αναρωτιέσαι "Γιατί είμαι όπως είμαι;", κινδυνεύεις να πέσεις σε έναν ατελείωτο  λαβύρινθο, σαν αυτόν της Αλίκης στην Χώρα των Θαυμάτων, γεμάτο λύπηση για τον εαυτό σου, αγανάκτηση, και αναπάντητες ερωτήσεις. Και ναι, μπορεί και να βρείς ένα αστείο λευκό κουνέλι που θα του ρωτάς όλο και πιο περίεργες ερωτήσεις.

Αντιθέτως, θα πρέπει να αναρωτηθούμε ποια ακριβώς είναι η ρίζα του προβλήματος ή των προβλημάτων μας. Φτάνοντας στη ρίζα αυτού του προβλήματος μπορούμε στη συνέχεια να καταστρώσουμε μια στρατηγική για να ξεπεράσουμε τα προβλήματά μας. Και όταν λέω αντιμετωπίσουμε, δεν εννοώ ότι τα προβλήματά μας θα εξαφανιστούν μαγικά. Εννοώ ότι θα αναπτύξουμε στρατηγικές που θα μας βοηθήσουν να βλέπουμε τα προβλήματά μας ως ευκαιρίες ανάπτυξης, παρά ως εμπόδια.

Και κάπου εδώ είναι που γίνεται ενδιαφέρον, όταν αναπτύσσουμε μια καινούργια στρατηγική πρέπει, πάνω απ' όλα, να ακολουθούμε ένα μοναδικό κριτήριο. Η στρατηγική πρέπει να περιλαμβάνει έναν απτο βαθμό καινοτομίας. Όταν μιλάω για καινοτομία, εννοώ τη διαφοροποίηση στη σκέψη και τις κινήσεις που έχουμε κάνει μέχρι τώρα, την απόκλιση από τα συνηθισμένα. Πρέπει να δηλαδή να προβούμε σε διαφορετικές ενέργειες για να αντιληφθούμε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο μέσα μας. O Einstein είχε πει ότι μόνο οι τρελοί περιμένουν διαφορετικά αποτελέσματα κάνοντας συνέχεια το ίδιο πράγμα. Το ίδιο συμβαίνει κι εδώ.

Η καινοτομία απαιτεί επίσης πραγματική και συγκεκριμένη δράση. Δηλαδή είτε πρόκειται για κάποια κίνηση που θα κάνεις, είτε για ψυχολογικές ασκήσεις που θα έχει η στρατηγική σου, θα πρέπει να ακολουθείται από πράξεις κι όχι μόνο λόγια και θεωρία.

Με τη χρήση πραγματικών, συγκεκριμένων τεχνικών και εργαλείων, μπορούμε να περάσουμε από την αναταραχή στην γαλήνη. Απο το χάος, στην τάξη. Με το να μιλάμε απλώς για το θέμα ξανά και ξανά, απλώς συνεχίζουμε την τρέλα.

Πρέπει επίσης να έχουμε υπόψη ότι τα εργαλεία που χρειάζεται ο κάθε άνθρωπος θα είναι διαφορετικά. Όταν σκεφτόμαστε την ψυχική ανάρρωση τείνουμε να την συγκρίνουμε με ένα φυσικό πρόβλημα. Για παράδειγμα, αν σπάσεις το χέρι σου και το σπασει και ο καλύτερος φίλος σου, η διαδικασία για να θεραπευτεί θα είναι κατά 95% η ίδια. Θα πας σε έναν γιατρό, θα το βάλουν στην θέση του, και μετά θα φορέσεις έναν γύψο που θα τον φοράτε και οι δύο για σχεδόν τον ίδιο χρονικό διάστημα. Αλλά με την ψυχική υγεία τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά.

Αλλά η ψυχή μας δεν μπορεί να "διορθωθεί" με τον ίδιο τρόπο που διορθώνονται τα σωματικά τραύματα. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι φτάσαμε σε αυτό το σπασμένο κομμάτι μας με διαφορετικό τρόπο και έχουμε μάθει να ζούμε με διαφορετικό τρόπο με αυτό. Άρα είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι κάθε άνθρωπος χρειάζεται διαφορετικά εργαλεία και διαφορετικό χρόνο.

Ο εσωτερικός μας κόσμος μπορεί να φαίνεται παρόμοιος με άλλους που μοιράζονται τα ίδια θέματα, αλλά στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετικός.

Σκέψου για μια στιγμή δύο αδέλφια. Ίσως να έχεις και εσύ έναν αδελφό ή μια αδελφή. Σκέψου πώς μεγαλώσατε και οι δύο. Βλέπεις, δύο αδέλφια με μόλις δύο χρόνια διαφορά μπορεί να φαίνεται ότι μεγάλωσαν σε ολόιδιο περιβάλλον, αλλά αυτό δεν ισχύει.

Ο ένας αδελφός μεγαλώνει ως ο μεγαλύτερος γιος και ο άλλος ως ο μικρότερος γιος. Αυτό από μόνο του δημιουργεί πολύ διαφορετικά περιβάλλοντα γι’ αυτά τα παιδιά. Ναι, μπορει να έχουν τους ίδιους γονείς, αλλά με πολλούς τρόπους δεν μεγάλωσαν με τους ίδιους γονείς. Αυτό σημαίνει ότι η συμπεριφορά και οι γονεϊκές δεξιότητες των γονέων δεν είναι οι ίδιες απέναντι στο πρώτο και στο δεύτερο παιδί τους. Ναι, τα παιδιά πήγαν στο ίδιο σχολείο και τρώνε ακομα και το ίδιο φαγητό - αλλά η δυναμική τους στον κόσμο δεν μπορεί να συγκριθεί γιατί βασίζεται σε διαφορετικά θεμέλια.

Επομένως, ακόμα κι αν έχουν τις ίδιες ψυχολογικές αναζητήσεις και προκλήσεις, , δεν μπορούν να τις αντιμετωπιστούν με τον ίδιο τρόπο. Ο Carl Jung εξήγησε στο βιβλίο του: "Να μιλάμε για μια επιστήμη της ατομικής ψυχολογίας είναι ήδη μια αντίφαση στους όρους. Μόνο το συλλογικό στοιχείο στην ψυχολογία ενός ατόμου αποτελεί αντικείμενο για την επιστήμη- γιατί το άτομο είναι εξ ορισμού κάτι μοναδικό που δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτε άλλο. Ένας ψυχολόγος που υποστηρίζει μια "επιστημονική" προσέγγιση για την ατομική ψυχολογία απλώς αρνείται την ατομική ψυχολογία. Αφήνει δηλαδή την προσέγγισή του ανοιχτή στην κριτική ότι επηρεάζεται περισσότερο από τη δική του ψυχολογία παρά από την ευρύτερη αντίληψη της ψυχολογίας. Με αυτην την λογικη, η ψυχολογία κάθε ατόμου θα χρειαζόταν το δικό της εγχειρίδιο, γιατί το γενικό εγχειρίδιο μπορεί να ασχοληθεί μόνο με τη συλλογική ψυχολογία.

Η ψυχή είναι ένα πεδίο μάχης στο οποίο καθημερινά όλοι μας παίρνουμε μέρος, χωρίς ωστόσο να υπάρχει μια λύση "θαύμα" που θα λύσει κάθε πρόβλημα με τον ίδιο τρόπο για όλους μας. Μπορούμε βέβαια να αναζητήσουμε συμβουλές από ειδικούς και να δοκιμάσουμε τεχνικές που έχουν αποδειχθεί ότι βοηθούν - αλλά στο τέλος της ημέρας, ο εσωτερικός μας κόσμος είναι πραγματικά ένας διαφορετικός πλανήτης. Και πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε σαν έναν μοναδικό πλανήτη που δεν έχει ακόμα ανακαλυφθεί και χαρτογραφηθεί.

Ο Ρίτσαρντ Μπαχ το έθεσε με το καλύτερο τρόπο: "Αν ποτέ υπήρχε ένα εγχειρίδιο γραμμένο για "προχωρημένες ψυχές", θα έπρεπε να τελειώνει με την ακόλουθη φράση: "Τα πάντα σε αυτό το βιβλίο μπορεί να είναι λάθος".

Αν λοιπόν επιθυμούμε πραγματικά να συμφιλιωθούμε και να γίνουμε επιδέξιοι στο να καταλαβαίνουμε  την ψυχή μας, θα πρέπει να πειραματιστούμε με διάφορες τεχνικές που δρουν πάνω στις τρεις βασικές μορφές της ανθρώπινης εμπειρίας μας.

(Τεχνικές που μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να αποκτήσεις μια πιο γαλήνια ψυχική ισορροπία).

Ποιες είναι αυτές οι μορφές της εμπειρίας μας και τι τεχνικές θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις για να δημιουργήσεις αυτή την ψυχική ισορροπία;

Όταν λοιπόν έρθει η ώρα να δουλέψουμε πάνω στον εαυτό μας, υπάρχουν τρία στοιχεία που πρέπει να λάβουμε υπόψη:

Πρώτον - οι συμπεριφορές μας.

Δεύτερον - οι σκέψεις μας.

Και τρίτον - τα συναισθήματά μας.

Και τα τρία αυτά στοιχεία αλληλοσυνδέονται και μόλις εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας να καθοδηγεί θετικά έστω και το ένα από αυτά, μπορούμε να δούμε μια αλυσιδωτή επίδραση στα υπόλοιπα.

Στο βιβλίο "Human Change Processes", ο ψυχολόγος Michael Mahoney μας λέει ότι: "Οι συμπεριφοριστές υποστηρίζουν πως η συμπεριφορά είναι η κινητήρια δύναμη της ανθρώπινης εμπειρίας και έχουν υποστηρίξει ότι οι αλλαγές στην κινητική δραστηριότητα προκαλούν αλλαγές στις στάσεις και στα συναισθήματα. Οι γνωσιακοί επικεντρώνονται στην δύναμη της σκέψης και έχουν υποστηρίξει ότι οι αλλαγές στη σκέψη προκαλούν αλλαγές τόσο στη συμπεριφορά όσο και στο αίσθημα. Η τρίτη ομάδα που ονομάζεται με διάφορους όρους - "ανθρωπιστές θεραπευτές", “θεραπευτές βιωματικής προσέγγισης" και “θεραπευτές εστιασμένοι στο συναίσθημα"  - έχει επιβεβαιώσει το πως το συναίσθημα είναι αυτό που οδηγεί τα άλλα δυο ...".

Τώρα που το έμαθες αυτό θα σου δείξω δύο τεχνικές που μπορείς να χρησιμοποιήσεις.

Πρώτα απ' όλα, ξεκίνα με το να εστιάσεις μόνο σε ένα από τα τρία στοιχεία. Αυτό μπορεί να είναι η συμπεριφορά σου, οι σκέψεις σου ή τα συναισθήματά σου. Κάνοντας αυτόν το διαχωρισμό, θα νιώσεις λιγότερο φορτωμένος/η και θα νιώσεις ότι αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα την φορά. Σε οποίο και να εστιάσεις, θα δεις αντίκτυπο και στα άλλα.

Το δεύτερο μπορεί να σε κάνει να γελάσεις... και βασικά, αυτό ψάχνουμε. Και αυτό γιατί το δεύτερο πράγμα στο οποίο πρέπει να επικεντρωθούμε είναι... το να δούμε την αστεία πλευρά των προβλημάτων μας.

Καθώς προχωράς σε αυτό το ταξίδι του πειραματισμού και λάθων, γιατί λάθη σίγουρα θα γίνουν και πρέπει να γίνουν, αλλιώς δε μαθαίνουμε, σε αυτό το ταξίδι λοιπόν θα ανακαλύψεις τι λειτουργεί και τι δεν λειτουργεί, αλλά και τι πραγματικά δεν λειτουργεί. Πολλοί άνθρωποι αφήνουν τον φόβο να τους βαραίνει. Ωστόσο, σε προκαλώ να βρεις την αστεία πλευρά εκεί που μπορείς. Και όπως θα έχεις ακούσει :"Μπορούμε να αρχίσουμε να ζούμε μόνο όταν αντιληφθούμε τη ζωή ως Κωμωδία."

Ως Έλληνες, γνωρίζουμε πώς οι αρχαίοι ανέπτυξαν την έννοια του θεάτρου - της τραγωδίας και της κωμωδίας - με σκοπό να αποσπάσουν την προσοχή τους από τη σκληρή πραγματικότητα και την πολιτική συμμετοχή. Το θέατρο τους παρακίνουσε να είναι πιο ηθικοί, ενώ ανέλυαν  κάποια από τα σημαντικότερα ζητήματα μέσω της τραγωδίας και της σάτιρας.

Κάνε λοιπόν μια παύση εδώ και σκέψου πώς η κωμωδία και η σάτιρα σε βοηθούν τελικά να δώσεις νόημα στα καθημερινά γεγονότα της ζωής. Με αυτήν την ελαφριά προσέγγιση, μπορείς να αποδεχτείς το γεγονός ότι υπάρχει μια διέξοδος, ότι μπορείς να θεραπεύσεις τα τραύματά σου, και θα ξεπεράσεις το δικό σου βουνό.

Μην ξεχνάς πως η ψυχή μας είναι ένα οικοσύστημα και όχι ένας μονοδιάστατος χάρτης. Ναι, μπορεί να νιώθεις ότι τρελαίνεσαι, αλλά όπως μας υπενθυμίζει και ο μεγάλος ποιητής Robert Frost: "Αν δεν μπορούσαμε να γελάσουμε, θα τρελαινόμασταν όλοι".

Είμαι ο Δημήτρης και μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να θυμάσαι πάντα να ρωτάς “τί είναι αυτό που με κάνει να κάνω, αυτά που κάνω”?